De Bernadette-kerk in de Maliskamp ziet het allemaal aan (deel 14*)

Maliskamp (Rosmalen): Eindig zijn we allemaal”, schreef ik, uw Bernadettekerk, in-02-2000 in dit blad, toen het binnen met mijn kerkelijk werk was gedaan. Nu, dertien jaar later sta ik nog immer fier overeind en het ziet er niet naar uit, dat jullie, Maliskampers, het binnen afzienbare tijd zonder mij moeten doen. Ik blijf jullie baken aan de ingang van de wijk.

Er is het voorbije jaar heel wat afgepraat over mijn toekomst en over de ontwikkelingen om mij heen. Herhaaldelijk kwam een wethouder aan belangstellenden vertellen, welke mooie plannen er toch allemaal waren. Maar ja, ik heb begrepen dat er veel geld nodig is om zo'n prachtig bouwwerk als ik ben, weer gebruiksklaar te maken voor .. ja waarvoor en voor wie eigenlijk. Om mij heen kijkend zie ik dat ook het oude Trefpunt al weer een tijdje leeg staat. Zo gaat dat: voorzieningen sluiten terwijl er onvoldoende is nagedacht wat er mee gedaan kan worden. En wie herinnert zich nog de super van Piet, al meer dan vijf jaar verdwenen. Ook daar zie ik nog steeds geen winkel-activiteiten. Wel sluiten, niets openen.

Voor mijn afleiding is het goed, dat er nog leven is op het kerkhof. Zo te zien is er nog plaats voldoende, dus bedrijvigheid ook! Je bent overigens beter af als bewoner van het dierenparkje. Geen juridische procedures, geen ellenlange vergaderingen van praters, maar enthousiaste wijkbewoners die met het gespaarde geld aan de slag zijn gegaan om het park een face-lift te geven. De dieren lopen tevreden rond, in hun sas met alle aanpassingen. De omwonenden en vooral de kinderen genieten en ik, jullie kerk, kijk met veel genoegen naar deze levendige groene voorziening in onze toch al zo mooie wijk. Straks wordt de entree naar Maliskamp nog mooier als de rotonde zijn kleurtjes krijgt. Kunstenaar, wijkbewoner Ingnace Schretlen heeft met het mozaïekbankje bij de Meerlaer al een mooi visitekaartje afgegeven. De rotonde zal zeker zo fraai worden en een sieraad zijn nabij de entree van de Maliskamp. Nu maar een schietgebedje doen, dat het ook goed uitpakt. Eerst zien en dan geloven, zei de apostel Thomas twintig eeuwen terug. Het is een gevleugeld woord geworden.

Triest dat mijn kerkplein er zo onverzorgd uitziet. De rommelige aanblik van blik, dag-in dag-uit. Wat zou het toch bijzonder aardig zijn als de auto's plaats kunnen maken voor leuke starterswoningen met tuintjes. Als ik aan de andere kant van mijn kerkgebouw kijk , word ik ineens een stuk vrolijker. Keurig aangelegde parkeerplaatsen en een gezellig gebouw, De Meerlaer, waar veel te doen is en waar eindeloos gepraat wordt over plannen, plannen, plannen. Jammer genoeg mag ik, jullie kerk, niet meepraten.

Ik zou het wel weten: Het priesterkoor in de kerk gereedmaken voor een bezinningsruimte bij het kerkhof, zodat begrafenis-bezoekers niet in regen, kou en wind de overledene de laatste eer hoeven te bewijzen. Haal de houten betimmeringen van de ramen weg en laat de klok weer tonen dat ik nog steeds bij de tijd ben. En binnen niet persé dure ingrepen, maar gewoon een opslagplaats; wie weet wil een verhuizer er wel in. Ja en verder: maak van die vreselijke parkeerplaats aan mijn voeten dus een mooi terreintje.

Gelukkig, als slot van mijn beschouwing, beste mensen, zie ik ook een lichtpuntje. Het pas aangelegde sportveldje in de hoek van het parkeerterrein, waar de jongelui gewoon een balletje kunnen trappen. Dankzij de inspanningen van de Wijkraad en met de hulp van de gemeente gerealiseerd. Bravo!

Laat ik mijn jaarverslag met dit positieve resultaat afsluiten. Ik spreek u volgend jaar in-02-weer. Want één ding is zeker: zolang er over mij wordt gepraat, blijf ik op deze mooie plaats nog steeds over U waken. *Dit is aflevering 14 van een serie jaarlijks columns, die in-02-2000 van start ging.

Antoon van der Pijll, Wijkbewoner van De Maliskamp.